Gatunek ten - zgodnie ze swoją nazwą - rośnie na terenach podmokłych i toleruje nawet wielomiesięczne powodzie - jego pień pęcznieje wówczas u podstawy. Naturalnie wystepuje na południowo-wschodnich, nadmorskich nizinach USA oraz w delcie Mississipi.
Jesienią liście błotni przybierają piękne, pomarańczowe barwy.
Niespotykana w Polsce odmiana.
Gatunek wyjątkowo cenny i atrakcyjny do jesiennych zestawień kolorystycznych, wyróżniający się w grupie innych, kolorowych jesienią drzew i krzewów.
Zalecany do parków, szczególnie nad ciekami wodnymi, stawami i na tereny podmokłe.
Uprawiane jako drzewo ozdobne, dorasta do 10-20 metrów.
Kora jasnobrązowa, gładka, z czasem pokrywa się podłużnymi bruzdami. U osobników rosnących na bardzo podmokłych terenach dolna część pnia pęcznieje, co wygląda bardzo egzotycznie.
Liście dłuższe i węższe niż u błotni leśnej, osiągają długość 18 cm, z kilkucentymetrowymi ogonkami. Rozwijają się wiosną późno. Latem są ciemnozielone i lśniące, a jesienią przyjmują spektakularne jaskrawe kolory: dominują różne odcienie czerwonego, w miejscach ocienionych bywają pomarańczowe i żółte.
W maju i czerwcu błotnie kwitną - małe i niepozorne, bladozielone kwiatki zebrane są w główkowate kwiatostany, bardzo nektarodajne. Pozyskany z nich miód jest podobno najlepszy, wyjątkowo smaczny i aromatyczny.
Owoce to pestkowce dojrzewające we IX, ciemnogranatowe, o średnicy do 2,5 cm, zebrane są zwykle po 2-3 na długich, zwisających szypułkach, skrywają pomarszczone nasiona.
Warunki uprawy:
Gatunek mrozoodporny (-29 °C).
Błotnie najbardziej lubią gleby wilgotne, a nawet mokre i zalewane, doskonale czują się nad wodą.
Wymagają miejsc słonecznych lub półcienistych, gleb żyznych.
Ze względu na głęboki, palowy system korzeniowy drzewo trudne do przesadzania, dlatego warto wybrać dla niego od razu odpowiednie miejsce w ogrodzie.
Gleba powinna być żyzna, kwaśna, na glebach wapiennych błotnie rosną źle.
Rośliny mają wysokość ok. 60 cm, ukorzenione są w pojemnikach 5-litrowych.